Μονόγραμμα
» Τόσο ή νύχτα,
τόσο η βοή στον άνεμο,
τόσο η στάλα στον αέρα,
τόσο η σιγαλιά τριγύρω
H θάλασσα η δεσποτική,
κάμαρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα …
Tόσο η ελάχιστη σου αναπνοή…
που πια δέν έχω τίποτε άλλο,
μεσ’ τους τέσσερις τοίχους ,
το ταβάνι,το πάτωμα,
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου,
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι…
επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ άλλου φερμένο
δέν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι
και είναι νωρίς,μ’ ακούς;
είναι νωρίς ακόμη μές τον κόσμο αυτόν αγάπη μου,
να μιλώ για σένα και για μένα.»
Ο. Ελύτης, Μονόγραμμα.
~~~
NightWhisper 
Αφέντη του έρωτά μου, που βασάλον σου πιστό
η αξιά σου μ΄ έμπλεξε με στέριο αγάπης πλέμα,
σου στέλνω τούτο μου το μήνυμα γραφτό,
βεβαίωση χρέους, όχι για να δείξω πνέμα.
Τόσο μεγάλο χρέος που το φτωχό μου πνέμα, μην
έχοντας λόγια να το δείξει, θα ξεγυμνωθεί.
Μα ελπίζω σε καμιά δική σου ιδέα καλήν,
που η ψυχή σου ολόγυμνο να το δεχτεί:
ώσπου κάποιο άστρο που οδηγάει τα βήματά μου
με δείξει πρόσχαρον με όψη ωραία και ντύσει
μ΄ επίσημη στολή τον κουρελή έρωτά μου
κι η αγάπη σου άξιον μέ ΄βρει για να μ΄ εχτιμήσει.
Τότε πια θα τολμάω να καυχηθώ πως σ΄ αγαπώ,
μα ως τότε εκεί, που ίσως θα μ΄ έψεγες, ας μη φανώ.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Σονέτο Νο 26.
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας.