Σκοτεινός Άγγελος
-Θέλω να πολεμήσω.
-Γέμισε την καρδιά σου με χαρά.
-Θέλω να πετάξω.
-Άνοιξε τα χέρια σου με λαχτάρα κι αγκάλιασε το άπειρο.
-Θέλω να διώξω τη σκοτεινιά από μέσα μου.
-Άνοιξε μια χαραμάδα στο δωμάτιο της ψυχής σου και θα πλημμυρίσεις από φως.
NightWhisper 
Δεν θέλω να πολεμήσω.
Η Αγάπη δεν έχει εχθρούς, δεν έχει όπλα.
Αυτή η μάχη μέσα μου θέλω να καταπαύσει.
Να μου δoθεί η δυνατότητα να πετάξω. Να γίνω αυτό, για το οποίο είμαι πλασμένος, να είμαι. Φώς, μέσα στις ζωές των άλλων.
Και η αγάπη φίλε immortal πόλεμος είναι. Δίψα για ζωή. Και η ζωή θέλει πολύ τσαγανό, πολύ πείσμα για να τη ζήσεις. Αμα καταλάβεις τι είναι η ζωή τότε έχεις μάθει και να αγαπάς. Αγαπάς το εδώ, το μικρό, τον κολλητό σου, το κορίτσι της γειτονιάς σου. Έτσι ανοίγονται οι χαραμάδες και το φως μεταμορφώνει το μικρό και το ασήμαντο σε σπουδαίο και άπειρο.
Φίλε nightwhisper στο σταυροδρόμι των διλημμάτων έστησες έναν σκοτεινό άγγελο και θαρρώ πως τον ετοιμάζεις για υψηλές πτήσεις. Να είσαι καλά.
Καλησπέρα rockfalkon. Τι όμορφο αυτό που λες – η αγάπη ανοίγει χαραμάδες στις καρδιές μας και το φως που μπαίνει μεταμορφώνει το μικρό κι ασήμαντο σε σπουδαίο και άπειρο. Και η καρδιά που πλημμυρίζει από αγάπη και φως δε χτυπά ποτέ μόνη της, αγαπητή 80gs.
Εγώ, πάντως, νομίζω πως δεν είναι και τόσο σκοτεινός αυτός ο άγγελος…
Μπορεί τα χέρια του και το πρόσωπό του νάναι γεμάτα από τα σημάδια που έμεναν κάθε φορά που σκόνταφτε, χτυπούσε, μάτωνε, πονούσε – το δύσβατο μονοπάτι της ζωής του, εκεί που κάθε φορά που σταυρωνόταν ένιωθε τη καρδιά του να μαλακώνει όλο και περισσότερο. Αυτό το μονοπάτι που τον έφερε ως εδώ. Αυτό το μονοπάτι που τούμαθε τι είναι η Αγάπη. Η Αγάπη που θα του δώσει τα φτερά για να πετάξει που τόσο πολύ θέλει.
tha mou epitrepseis na diafwnisw..kathe kardia xtupaei moni tis…kapoies fores sugxronizetai me alles kardies…oi xtupoi xtupoun toso apoluta sugxronismena pou nomizei kaneis oti akouei mia kardia…kapoies alles o enas xtupos sumlirvnei ton allo kai nomizeis pws an stamatisei i mia kardia i alli tha meinei misi kai tha xasei logw uparksis…
oso kai an duo kardies enwnoun tous xtypous tous panta einai duo ..oso kai an leitourgoun sa mia panta einai duo..kai panta otan fugei i mia i alli tha sunexisei na palletai kai na stelnei aima sto pouthena giati to kormi tha exei paralusei apo tin apwleia…
isws ola auta giati i leitoyrgia tis kardias den upokeitai stin thelisi mas..
den to lew me apaisiodokso tono..einai i apopsi mou..eimaste monoi..
i prwti fora pou to katalaba itan prin kapoia xronia se asxeti stigmi…
perasa ena louki gero..filoi gurw mou sunexeia..sto til..na moy fernoun sto spiti na faw giati eixa katareusei ston kanape…Autos na me latreuei…alla sto telos otan eprepe na kanw to bima eprepe na kounisw moni mou ta podia …
filia
Συμφωνώ μαζί σου 80gs και σε ευχαριστώ για την πολύ σημαντική διευκρίνιση που κάνεις. Η καρδιά που έχει όντως Αγαπήσει, συνεχίζει να πάλλεται ακόμη μετά την απώλεια, και, παρά την απώλεια, νομίζω ότι πάλι δεν είναι μόνη της … Ίσως ακούγεται τρελό, αλλά εγώ έτσι νιώθω.
Κατά τ΄ άλλα, όντως κανείς μόνος του βρίσκει την άκρη του εαυτού του και αλίμονο αν οι φίλοι ή γύρω μετατρέπονταν σε δεκανίκια! Είναι επώδυνο, αλλά είναι το μόνο που μπορεί να φέρει πραγματικά τη λύτρωση. Σ΄ αυτή την τόσο ιδιαίτερη και μοναχική διαδρομή της ανακάλυψης του εαυτού μας, όμως, εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είμαστε εντελώς «μόνοι» μας … ευτυχώς … αλλά αυτό θέλει πολύ συζήτηση!
Όταν ξεκίνησα την περιήγησή μου στη blogόσφαιρα, όλα μου φαίνονταν περίεργα και ψυχρά … Όταν ανακάλυψα αυτή την τόσο ζεστή κι ανθρώπινη γωνιά, αποφάσισα δειλά δειλά να μπω στο παιχνίδι. Είναι τόσο όμορφη αυτή η κατάθεση ψυχής που μπορεί ο καθένας μας να κάνει (κι ας μη γνωριζόμαστε προσωπικά) και την έχουμε όλοι μας ανάγκη. Σε ευχαριστούμε nightwhisper που μας εμπνέεις σ΄ αυτό!
Είμαι πεπεισμένος ότι δεν είμαι μόνος.
Το έχω μάθει αυτό.
Όπως το μικρό παιδί συνειδητοποιεί το περιβάλλον γύρω του.
Όταν στα πρώτα του βήματα βιώνει την βεβαιότητα της ανατολής και της δύσης.
Έτσι το έμαθα και εγώ αυτό.
Ακόμα και αν το λησμονώ,μόλις κοιτάξω τα σημάδια πάνω μου αμέσως θα το ξαναθημυθώ.
Μόνος θα κάνω το βήμα «80gs» ,
όντως μόνη θα χτυπά η καρδιά μετά την απώλεια ( τι όμορφα που το έγραψες).
Μόνη χτυπά η καρδιά έτσι και αλλιώς.
(Μην το περιορίσουμε στο ερωτικό κομμάτι)
Αλλά ξέρω ότι κάτι υπάρχει που με ξεπερνάει,και είναι δίπλα μου.
immortal,
Μπορεί η μάχη να δοθεί ή να δίνεται ακόμα και για την αγάπη.
Αγάπη προς τον εαυτό μας.
Αγάπη προς τους φίλους μας.
Αγάπη προς τον άνθρωπό μας.
Και τελικά,το ερώτημα που υπάρχει εδώ ή μάλλον η προοπτική που ίσως φαίνεται, είναι αν χρειάζεται να δίνεις μάχες.
Όχι αν αξίζει η αιτία για να δίνεις μάχες.
Αλλά αν υπάρχει καλύτερος τρόπος για τις κατακτήσεις μας…(?)
rockfalkon,
εσύ να είσαι καλά για τα όμορφα λόγια σου.
Με συγκινείς ιδιαίτερα.
freddy,
δηλαδή να ξεκινήσω να ζητάω πνευματικά δικαιώματα για τα πολύ ωραία κείμενά σου που καταθέτεις σε αυτήν την γωνία του net???
Χμ….
Λοιπόν ,αν δεις κάποιο κουμπάκι στο blog που να γράφει
«DONATIONS»
παρακαλώ πάτησε πάνω του!
😉 😉
(Θέλω να πάω και ένα ταξιδάκι αυτές τις μέρες!)
p.s. den anaferthika katholou se erwtiko 😉
– atg
Τελικά, χρειάζεται να δίνει κανείς μάχες; Και ποια όπλα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει;
Τη μάχη για την αγάπη, πώς τη δίνει κανείς, φίλε nightwhisper;
Πώς μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει και να βιώσει την αγάπη, να γίνει ο ίδιος σαρκωμένη αγάπη, φως μέσα στις ζωές των άλλων (όπως τόσο όμορφα περιγράφει ο immortal);
Ίσως μόνο μέσα από την προσωπική πορεία του καθένας μπορεί να βρει τις απαντήσεις, αλλά θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις των υπολοίπων της παρέας.
ατύχησες, night…
έπεσες σε μπατιράκι!
Το μόνο donation που μπορώ να σου κάνω είναι λίγη από την τρέλα μου (έχω αρκετό απόθεμα…) για κανένα ταξιδάκι στη χώρα των ονείρων!
Αν είσαι μέσα, φύγαμεεεεεεεεε…
p.s. εγώ δέν ήθελα να το περιορίσω μόνο στο ερωτικό.
Για αυτό και το ανέφερα. 😉
-night 😉
-Τι έχεις;
-Τίποτα…αλήθεια.
-Πώς τίποτα;Παντού βλέπω πληγές.Στο πρόσωπο,στα χέρια,στην ψυχή…
-Πολεμούσα.
-Άγρια μάχη.
-Εντός κι εκτός μου.
-Πονάς;
-Ποιά μάχη δεν αφήνει πόνο στα σημάδια της;
-Τότε γιατί πολέμησες;
-…για ν’αγγίξω το αύριο,σε μια στιγμή του σήμερα που θυμίζει γιορτή.Να πιστέψω στα θαύματα,σε θανάτου στιγμή..Να παλέψω τα λάθη μου,για να μπορώ να με δω.Να νικήσω το φόβο μου και να’ρθω να σε βρω..Να σε κοιτάζω σταθερά μέσα στα μάτια και το βλέμμα να μη χαμηλώνει.Να μπορώ να στρέψω το κεφάλι προς τον ουρανό.Και για να γυρίσω πίσω σ’ένα τριαντάφυλλο που με περιμένει.
-Κι όλα αυτά;Δεν τα γνωρίζεις χωρίς μάχη;
-Για όλα αυτά,πρέπει το είναι σου να γεννηθεί στο φως.Και για να ανοίξει η καρδιά μου προς το φως,έπρεπε να τη σπάσω.
-Και τι σου έμεινε;
-Τα δυό φτερά.
….
-Πότε θα πετάξουμε;…
Δεν μου λες νάιτ,
αυτό το σκίτσο είναι δικό σου φίλε;
Δεν είδα να παραπέμπεις πουθενά γι΄αυτό ρωτώ.
Καλησπέρα σκιά!
Μου ήρθε σε mail αυτή η φώτο.
Ξεκινάω «private investigation» με τον φίλο αποστολέα, για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια!
Ξεκινάω με τα υπόλοιπα…
σκιά η φωτό είναι από αυτό το site:
http://elfwood.lysator.liu.se/art/s/i/silrostriel/angldark.jpg.html
Η ιστορία της είναι υπέροχη.Για αυτό επιλέχθηκε για αυτό το post.
Y.Γ.Ευχαριστίες στον φίλο «αποστολέα» του mail.
cymbeline,
ευλογημένες οι μάχες που έχουν σκοπό και αιτία.
Μα ακόμα πιό ευλογημένα είναι τα φτερά που γεννιούνται μετά από αυτές τις μάχες.
Αυτά που σε ταξιδεύουν μακρυά.
Ακόμα και από το αιματοβαμμένο πεδίο της μάχης.
Thus, I say thanx:
http://www.sendspace.com/file/trzwdu
σκιά
Πάλι με ταξίδεψες απόψε…
«See the animal in his cage that you built»
No comments.
Απλά ευχαριστώ…
Μην κτυπάτε την πόρτα, δεν ανοίγω σε κανένα δε θ’ ανοίξω ποτέ ξανά, ποτέ. Αρκετές φορές γελάστηκα, ξεκλείδωσα την πόρτα κι άνοιξα… κι ακόμα πονώ, κι ακόμα μετανιώνω. Μην κτυπάτε σας λέω, δεν κάνει δεν έχω τίποτα να κρύψω δεν έχω τίποτα να δείξω.
Άχνες ηλιακτίδες μπαίνουν απ’ το παράθυρο παιχνιδίζοντας με το δάκρυ μου, που δεν πρόλαβε να φτάσει στην άκρη του προσώπου μου και στέγνωσε έμαθε πια κι αυτό πως κανείς δε θα βρεθεί να το σκουπίσει.
Αδικος κοπος σας λέω, μην κτυπατε,
δεν είμαι πια εδώ.