Μιά φορά και ένα καιρό…
Μία φορά και ένα καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, υπήρχε μία πριγκηπέσα που ζήταγε να της λένε παραμύθια.
Δεν ήταν μία τυχαία κοπέλα! Είχε ένα μυστικό όπλο.
Ήταν το φωτεινό χαμόγελό της!
Όλοι οι χωρικοί ήθελαν να αντικρίσουν αυτό το χαμόγελο.
Το κορίτσι της ιστορίας μας όμως, δεν ήταν πάντα χαμογελαστό.
Έπρεπε να ακούει τα παραμύθια που της άρεσαν, και όταν γινόταν αυτό, χάριζε απλόχερα στους γύρω της το χαμόγελό της.
Κάποια στιγμή συνάντησε έναν καλό παραμυθά, με πολλή φαντασία και γνώσεις από μακρινούς κόσμους.
Τις έλεγε ωραίες ιστορίες και εκείνη ως ανταπόδοση του χάριζε μάτια που λαμπυρίζανε ,και πρόσωπο που φώτιζε από ένα χαμόγελο.
Όμως υπήρχε μία μάγισσα ,που έμενε πολύ κοντά τους!
Μερικοί χωρικοί την φώναζαν “η μαύρη μάγισσα ,η επιφυλακτικότητα”, η οποία φθονούσε την χαρά και την ευτυχία. Και συνέχεια τους μπόλιαζε με τα μαγικά της.
Θόλωσε τον καλό μας παραμυθά και ξέχασε τις όμορφες ιστορίες του, αλλά και η πριγκηπέσα μας κερδίθηκε τελείως από την κακιά την μάγισσα.
Η ιστορία χάνεται στα βάθη των αιώνων και δεν ξέρουμε αν ο παραμυθάς ξαναβρήκε το κουράγιο για να πεί νέες ιστορίες στην πριγκήπισα ,και αν εκείνη ξανακάθισε για να τον ακούσει…
Μία φήμη όμως υπάρχει σε εκείνα τα μέρη και κρατάει μέχρι και σήμερα.
Άν απομακρυνθείς μέσα στο δάσος,λένε, και μείνεις πολύ ώρα μόνος,
η καρδιά που έχει αισθανθεί αγάπη ,θα ακούσει ψίθυρους,
απο τα θροίσματα των φύλλων
που μοιάζουν με ιστοριές απο παλιά παραμύθια.
Μα και ταυτόχρονα, πολλά χαρούμενα γέλια
συνοδεύουν το τέλος της κάθε ιστορίας…
NightWhisper 
Υ.Γ.2 Τί θυμήθηκα και απόψε…
Ας είναι καλά ένας φίλος και το ποτήρι με το αγαπημένο μου ποτό.
Πίνω στην υγειά και των δύο!
Παράξενη, γλυκόπικρη και σκοτεινή ιστορία.
Δυνατή φωτογραφία – απίθανο το μουσικό κομμάτι.
Νάσαι καλά!
😦
πολύ όμορφος μύθος!
σου αφήνει μιά γλυκιά αύρα στο τέλος! 🙂
καλό σου βράδυ
…κι όμως είναι μία ιστορία που μιλάει για την δύναμη που έχουμε μέσα μας και απελευθερώνεται με τον έρωτά μας στο πρόσωπο κάποιου άλλου.
Μιλάει για έναν κόσμο που τελικά όλοι ζούμε όταν είμαστε συνεπαρμένοι απο αυτό το συναίσθημα.
Μιλάει και για μία απώλεια.
Αλλά και αυτή είναι μέσα στο παιχνίδι.
Εξάλου,οι φήμες είναι δυνατές, και λένε οτι οι στιγμές που έχουμε ζήσει δέν χάνονται.
Αλλά μας ακολουθούν ώς ψίθυροι.
Ειδικά την νύχτα…
Υ.Γ.Άρα φωτεινή ιστορία.Σάν το χαμόγελο της κοπέλας.
Άρα δέν θέλω λυπημένες φατσούλες.
Άντε μήν τα μαυρίσω όλα εδω μέσα
(γίνεται άραγε και αυτό? )
😉
melamenos ,συμφωνώ μαζί σου.
Μία γλυκιά αύρα,σάν και αυτή του blog σου που μόλις επισκέφτηκα.
Μου θύμισες ένα δώρο που είχα κάνει κάποτε σε έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο.
Και για να είμαι ακριβής ,με ερέθισες για την δημιουργία ενός επόμενου post.
Να είσαι καλά…
Υ.Γ.3 Κάποιος φίλος μου είπε οτι διαβάζεται καλύτερα το παραμύθι μας,με την μουσική υπόκορυση.
Κάντε ένα κόπο λοιπόν ,να κατεβάσετε πρώτα το «Soundtrack» του post,και στην συνέχεια…καλή ανάγνωση.
🙂
Η ιστορία μιλάει για μια κοπέλα που «χάριζε απλόχερα στους γύρω της το χαμόγελό της» όταν άκουγε «τα παραμύθια που της άρεσαν». Κι όταν αυτό δε συνέβαινε, το κορίτσι της ιστορίας δε χαμογελούσε.Ο παραμυθάς τον οποίο γνώρισε «τις έλεγε ωραίες ιστορίες και εκείνη ως ανταπόδοση του χάριζε μάτια που λαμπυρίζανε ,και πρόσωπο που φώτιζε από ένα χαμόγελο».
Το πρόσωπο της κοπέλας δε φωτιζόταν από τις ιστορίες του παραμυθά, απλά εκείνη που έτρεφε την αυταρέσκεια και τον εγωϊσμό της με το άκουσμα των ιστοριών, του ανταπέδιδε με το χαμόγελό της (άλλο αν ο παραμυθάς μας δεν ήθελε να δει την πραγματικότητα και ζούσε με την εμμονή ότι δεν μπορεί, θα πρέπει να ήταν ερωτευμένη μαζί του… Ή μήπως και εκείνος στράφηκε στη σιγουριά του ανταποδοτικού χαμόγελου γιατί φοβόταν πώς δε θα μπορέσει να ζήσει έναν αληθινό έρωτα;).
Που βλέπετε, λοιπόν, τη δύναμη η οποία απελευθερώνεται μέσα από τον έρωτα της κοπέλας και του παραμυθά; Ή πού βλέπετε καν τον έρωτα; Εγώ βλέπω μια σχέση καθαρά ανταποδοτική, δηλητηριασμένη εξαρχής από εγωϊσμό και χρησιμοθηρία… Μια τέτοια σχέση έχει αυτονόητα μέσα της φωλιασμένη την κάθε μορφής «επιφυλακτικότητα».
Άλλωστε η καρδιά που έχει αληθινά αγαπήσει (ακόμη κι αν έχει πληγωθεί) δεν ακούει ψίθυρους νύχτας, αλλά λούζεται από φως και χαρά.
Συγγνώμη, φίλε night whisper…
Εγώ αυτά διάβασα σ΄ αυτήν την τόσο απελπιστικά σκοτεινή ιστορία.
freddy..nomizw oti kathe istoria ermineueti me pollous tropous analoga me tin katastash tou anagnwsti..ta biwmata tou tis antilioseis toou ktl…
esu blepeis auta…kai swsta ta blepeis…
o night blepei alla kai swsta ta blepei…
egw pali akouw ta fantasmata sto dasos kai thelw na kleisw ta autia mou 🙂
Καλησπέρα (ή καλημέρα;) atg!
Συμφωνώ μαζί σου, ο καθένας μας βλέπει αυτά που θέλει να δει ή αυτά που έχει ανάγκη να δει. Ο στόχος μου δεν ήταν να απομυθοποιήσω μια ιστορία που πέρα από την πίκρα και τη σκοτεινιά της, έχει και μια πολύ παράξενη γοητεία (ιδιαίτερα όταν την ακούς με αυτό το καταπληκτικό μουσικό κομμάτι).
Απλά, από ένα σημείο και πέρα εγώ πια νιώθω την ανάγκη να αγωνίζομαι να δω πιο καθαρά και αντικειμενικά τα πάντα γύρω μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω διαγράψει τις ευαισθησίες μου, προσπαθώ παράλληλα να βλέπω χωρίς καλύμματα συναισθηματισμού (ακριβώς επειδή ο συναισθηματισμός πολλές φορές στο παρελθόν με οδήγησε σε πρόωρα ή λάθος συμπεράσματα και τελικά πληγώθηκα πολύ!). Γι΄ αυτό το λόγο αισθάνθηκα και την ανάγκη να δώσω μια άλλη προέκταση & στην ιστορία της «παρένθεσης»…
Τέλος πάντων, φλυαρώ και πάλι.
Εγώ δεν αντέχω τα φαντάσματα και τις σκιές πουθενά!
ΥΓ. Με άγγιξε ιδιαίτερα η ευαισθησία του προτελευταίου post σου (αυτό με το εκκλησάκι του Πρ. Ηλία) – επιφυλάσσομαι … Νάσαι πάντα χαρούμενη!
freddy…mi mou eksigeis katalabainw..kammia fora auti pou einai oi pio kunikoi kai austiroi einai oi pio euaisthitoi…
tis skies kai ta fantasmata ta apofeugw kai gw alla einai goiteutika ta atima …
p.s. thanks greetings from hell 😛
Thanks atg!
Greetings from paradise…
Aρχίζω και αναρωτιέμαι ποιος διαχειρίζεται αυτό το blog, εσύ ή ο ..Freddy? 🙂
Καλημέρα, καλή εβδομάδα!
«Katerina», εκτιμώ ότι τα λόγια σου είναι προϊόν χιούμορ και όχι κάποιου αρνητικού σχολίου με ίσως κάποιες εσφαλμένες προεκτάσεις.
Εκλαμβάνοντας έτσι το σχόλιό σου ,θα απαντήσω ότι όντως και εμένα με ξάφνιασε πολύ ευχάριστα ο «freddy» για τις προοπτικές που έδωσε στις ιστορίες μου ,με μία αρκετά ποιοτική και μεστή γραφή.
Καλημέρα και …c u soon με χαρά!
Υ.Γ. Καταθέτω συγνώμη για την μεγάλη αργοπορία μου στο comment σου.
Τα ταξίδια μου στη blogόσφαιρα είναι αρκετά πρόσφατα (μόλις τους τελευταίους 2-3 μήνες). Είναι ένας κόσμος που αγνοούσα παντελώς μέχρι πρότινος. Και για να είμαι ειλικρινής, όλο αυτό το πράγμα που με συνεπήρε κατ΄ αρχάς, μου φαινόταν ταυτόχρονα αρκετά ψυχρό (ιδιαίτερα επειδή η επικοινωνία δε συνδυαζόταν με προσωπική γνωριμία και επαφή, και πολύ συχνά γινόταν μέσα από ψευδώνυμα).
Μέσα σ΄ αυτό το σύμπαν των blogs με την απίστευτη ποικιλομορφία σε προβληματισμούς και αισθητική, υπήρξαν 2-3 προσπάθειες που με κέντρισαν γιατί μου μίλησαν πιο βαθιά.
Αγαπητέ μου nightwhisper τα κειμενάκια σου μου ξύπνησαν δικές μου θύμησες – στιγμές από το παρελθόν άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι και τόσο. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα μου άρεσε και με ενέπνευσε να πάρω το θάρρος και να γράψω κάτι παραπάνω.
Η προσπάθεια σου έχει κάτι το πολύ προσωπικό και αποπνέει ζεστασιά και ανθρωπιά. Συνέχισε. Το περιμένουμε. Το έχουμε ανάγκη. Και είναι καταπληκτικό …
Ο χρόνος θα αποκαλύψει την αλήθεια.
Κρατάω την τιμή από τα λόγια που έχουν γραφτεί και συνεχίζουμε παρέα…